Historie RKVV Almania
RKVV Almania uit Broeksittard is opgericht in 1919 en heeft sindsdien vele hoogtepunten gekend.
Hieronder ziet u een foto van het kampioenselftal uit 1967/1968 toen RKVV Almania kampioen werd in de 1e klasse.
Binnen deze jaartallen ligt de rijke historie van Almania opgesloten. 75 jaar wisselen de gebeurtenissen zich af en niemand van de oprichters van het eerste uur zal hebben kunnen vermoeden welk een bekendheid dit kleine dorpsclubje zou gaan krijgen in voetballend Limburg en zelfs daarbuiten. De eerste wereldoorlog was er trouwens voor nodig om voetbal in Broeksittard te promoten. Franse soldaten die toen hier gelegerd waren, speelden onderlinge wedstrijden en bij het zien hiervan kwamen ook de jongelui van ons dorp in de ban van deze sport. De eerste wedstrijd was tegen een combinatie van de VVS uit Sittard, en an enkele oefenwedstrijden kwam men in 1920 onder de naam Blauw-Wit voor het eerst uit in competitieverband. Als officiele oprichtingsdatum staat echter 19 maart 1919 geboekt. Als eerste voorzitter fungeerde dhr M.Jetten en dhr H.Jetten nam de taak van secretaris/penningmeester op zich. De club werd ingedeeld in de 2e klasse RKLVB.
Nadat de naam Blauw-Wit al snel was veranderd in het huidige Almania, volgenden de successen elkaar snel op en zeker thuis op het terrein De Schelberg geheten was Almania een geduchte tegenstander. Na enkele omzwervingen door de toenmalige bonden zoals RKLVB en RKF en later IVCB besloot men in 1930 over te stappen naar de KNVB waar men in de 3e klasse werd ingedeeld. Twee seizoenen werd in deze KNVB gespeeld om daarna weer over te stappen naar de RKLVB waar men in de overgangsklasse ging spelen. In het seizoen 1933-1934 kregen we het eerste grote wapenfeit, dat waarschijnlijk nu nog geboekt staat als een record in voetballend Nederland. Het seizoen werd toen afgesloten met geen enkel puntverlies en een doelsaldo van 68-0 en uiteraard het kampioenschap.
Ook het seizoen 1938-1939 leverde nog een kampioenschap op en toen kort daarna de 2e wereldoorlog uitbrak bracht dit weer de nodige veranderingen met zich mee. een voetbalbond bleef nog over namelijk NVB en Almania werd in de 2e klasse ingedeeld. Tijdens die oorlogsjaren vierde Almania op sobere wijze in 1944 zijn 25-jarig jubileum. Op voetbalgebied had Almania de oorlogsjaren goed doorstaan. De spannende derby`s tegen Sittardse Boys en de VVS waren jaarlijks terugkerende hoogtepunten. Na die periode, waarin men noodgedwongen moest gaan verjongen, diende zich een moeilijke tijd aan, maar degradatie wist men steeds te voorkomen. In 1954, het betaalde voetbal had in Nederland zijn intrede gedaan, volgde voor het amateurvoetbal een versterkte promotie om de opengevallen plaatsen van clubs die naar het betaalde voetbal waren overgestapt aan te vullen. Voor Almania had dit tot gevolg, dat men voor het seizoen 1955-1956 werd ingedeeld in de 1e klasse KNVB hetgeen reizen naar Noord-Brabant en zelfs Zeeland inhield. Dit bracht grote financiele offers met zich mee. Bovendien miste men de derby`s tegen de Sittardse Boys en VVS. Deze beide clubs waren gefuseerd en onder de naam Sittardia tot het betaalde voetbal toegetreden en enkele jonge Almaniaspelers gingen naar dit Sittardia over. Dit kon het kleine Almania van toen niet opvangen en in dat jaar 1955-1956 volgende dan ook de degradatie naar de 2e klasse. Erger werd het nog in 1959, het jaar waarin men het 40-jarig jubileum vierde en Almania degradeerde naar de 3e klasse, wat een dieptepunt was in de Almania-historie, maar gezien de achtergronden een logisch gevolg. Een harde klap voor Almania-bestuur en spelers in die periode, maar het pleit voor hen dat zij die wisten op te vangen en aan nieuwe successen gingen werken. Op het einde van het seizoen 1962-1963 ging bij Almania de vlag weer in top: kampioen en promotie naar de 2e klasse om het jaar daarna weer door te stoten naar de 1e klasse. Een prachtig herstel, maar blijkbaar was dit alles toch te snel gegaan, want het jaar daarop was degradatie weer het gevolg. Deze degradatie zou echter voor lange tijd de laatste zijn, want een glorieuze tijd diende zich voor het toenmalige Almania aan. Teleurstelling was er echter nog op de laatste dag van het seizoen 1965-1966. In Hout-Blerick stond Almania die dag bij VCH met 0-2 voor en een nieuw kampioenschap leek binnen. Echter op miraculeuze wijze gaf men die voorsprong in de laatste 15 minuten uit handen en werd het een 3-2 nederlaag, waarmee het kampioenschap naar Panningen ging. Weer echter kwam Almania terug en reeds het daaropvolgende seizoen werd via kampioenschap en promotie de 1e klasse opnieuw bereikt. Het absolute gloriejaar diende zich aan in 1967-1968. Almania was weer terug op het hoogste niveau en wat nog mooier was, het werd in dat jaar meteen kampioen en mocht samen met de andere districtkampioenen deelnemen aan de wedstrijden om het kampioenschap van Nederland. De tegenstanders waren DCG uit Amsterdam, UVS uit Leiden, Rheden, Emmen en Middelburg. De thuiswedstridjen werden in stadion De Baandert gespeeld en ook al werd het verloop van deze kampioenscompetitie voor Almania niet zo succesvol, men had daarnaast echter naam gemaakt in Nederland en heel Broeksittard was daar trots op. En in dat seizoen mocht men trots zijn, want ook Almania 2 werd kampioen in de reserve 1e klasse en ook dat hield deelname in voor het kampioenschap van Nederland voor reserveteams. Dit kampioenschap werd op het KNVB-sportcentrum in Zeist afgewerkt. En hierin waren de tegenstanders Feyenoord 3, Volendam 2, TOP 2, Emmen 2 en Rheden 2. Grote namen waartegen Almania het dorpsclubje met slechts 3 seniorenteams moest aantreden. Hoe groot de waardering over die prestatie was, blijkt uit het feit dat Almania door de toenmalige burgemeester dhr H.Dassen van Sittard op het gemeentehuis ontvangen werd. Terecht mogen wij spreken van een mijlpaal. Een gloriejaar in onze vereniging welke nog moeilijk geevenaard zal kunnen worden, met alle respect voor allen die zich ook na die tijd zijn blijven inzetten. Het toenmalig bestuur mocht in 1969 opnieuw gelukwensen in ontvangst nemen. Van 21 t/m 23 maart in dat jaar vierde men het 50-jarig jubileum. Een comitè samengesteld uit alle Broeksittardse verenigingen vormde het huldigingscomitè en dit feest werd er een voor de hele Broeksittardse gemeenschap.
Almania wilde op haar beurt de achterban bedanken voor de steun in de eerste halve eeuw. Diezelfde achterban zou ook na dit gouden jubileum nog vele sportieve hoogtepunten gaan beleven.
In het seizoen 1969-1970 werd een onvergetelijke nek-aan-nek race uitgevochten met stadsgenoot Sanderbout. Van begin tot einde streden zij dat seizoen om de hoogste eer en de onderlinge confrontaties eindigden beide keren in een gelijkspel. Overigens waren dit financiele toppers want Almania-Sanderbout werd voor 4.000 toeschouwers gespeeld en Sanderbout-Almania voor 2.500 toeschouwers. Uiteindelijk behaalde Sanderbout de titel en werd Almania een goede 2e. Als voorbereiding op het seizoen 1970-1971 nam Almania deel aan het grootste amateurtoernooi van Nederland, namelijk het Twente-Ros toernooi in Enschede. Tussen de sterkste teams van Nederland behaalde Almania een schitterende 1e plaats en dat deed het beste verwachten voor het nieuwe seizoen. De start van dat seizoen was op 6 september gelijk met de opening van het nieuwe sportpark aan de Bachstraat en de eerste wedstrijd was Almania-RIOS`31. Het werd 1-1. In datzelfde seizoen bracht Almania op 18 oktober 1970 in de uitwedstrijd bij Roermond met 9-0 die club de grootste nederlaag toe uit haar historie. Almania bleef in dat seizoen goed presteren. Op het einde van de race stond men gelijk met Caesar bovenaan en een beslissingswedstrijd was noodzakelijk. Stadion “De Baandert” werd als neutraal terrein aangewezen en op 16 mei 1971 traden de ploegen tegen elkaar aan. De te verwachten drukte werd ruimschoots overtroffen, maar op zo een grote toeloop had men niet gerekend. Lange file`s stonden op de wegen naar Sittard en de kassa`s konden de drukte niet aan. Deze werden omver gelopen. Het hekwerk werd zelf afgebroken. Naar schatting 16.000 toeschouwers zagen de wedstrijd (helaas velen zonder toegangskaartje) die een echte triller zou worden. Caesar kwam op een 0-2 voorsprong. Almania kwam terug tot 2-2 en een verlenging volgde, waarin Caesar met 2-3 winner werd. Almania werd dus weer 2e.
Almania 2 werd echter weer kampioen en nam in Zeist weer deel aan het kampioenschap van Nederland. Tegenstanders waren Sparta 3, Go Ahead 3, PSV 3, Volendam 3 en Sneek 2. Hier behaalde Almania de 4e plaats. aangezien ook de Almania A- en B-jeugd kampioen werden, was het voor Almania weer een schitterend seizoen. Het jaar daarop deed Almania het iets bescheidener en werd 3e, maar Almania 2 hield niet op en werd weer kampioen en ging voor de 3e maal naar Zeist met ditmaal NEC 3, Volendam 3, Emmen 2, RVC 2 en Best Vooruit 2 als tegenstanders. Men eindigde samen met Emmen 2 en Volendam 3 gelijk op de 1e plaats maar op grond van een beter doelsaldo werd Emmen 2 landskampioen. In het seizoen 1972-1973 eindigde Almania als middenmotor maar ook in dat seizoen was er weer succes voor de rood-wit-blauwen. Op 23 juni 1973 werd er in en tegen Voerendaal een beslissingswedstrijd gespeeld om de KNVB-districtsbeker. Almania won met 0-2 en die prijs was ook weer binnen. Het seizoen 1973-1974 zou in het teken staan van de nieuw te vormen hoofdklasse. De bovenste 7 clubs gingen promoveren en hierbij was ook Almania. In het seizoen 1974-1975 zou het dus in die hoofdklasse uitkomen samen met 7 Limburgse en 7 Brabantse verenigingen. De hele vereniging, maar vooral het toenmalige bestuur wist, dat hun een zware uitdaging te wachten stond. Verre reizen en spelen tegen gerenommeerde clubs, die zich veelal versterkten met spelers welke terugkeerden uit het betaalde voetbal was geen kleinigheid. Overigens ook Almania kreeg te maken met een groter verloop van spelers. Nieuwkomers probeerden zich via die hoofdklasse weer in de kijker te spelen en anderen zagen op tegen de lange reizen en gingen lager spelen. Almania zou het 5 seizoenen met wisselend succes in deze klasse volhouden, waarbij men in het 1e jaar zelfs als hoogste Limburgse club eindigde. Na die 5 jaar keerde men terug in de 1e klasse, een ervaring rijker. Erg onder de indruk was men niet van de degradatie, omdat het steeds moeilijker werd tegenstand te kunnen bieden aan de professionele aanpak van andere hoofdklassers, die doorgaans ook uit grotere plaatsen afkomstig waren. Pijnlijk was de degradatie wel, omdat deze samenviel met het 60-jarig jubileum. Dit diamanten feest werd op grootse wijze gevierd met diverse festiviteiten. Tijdens de receptie ontving de vereniging de bronzen ere-plaquette van Sittard alsmede de NKS-wimpel. Vele spraken Almania nog moed in voor klassebehoud, maar op Pinksterzaterdag 2 juni 1979 bij de wedstrijd Panningen-Almania (uitslag 4-2) viel het hoofdklasse-doek voor Almania. Op Pinkstermaandag 4 juni 1979 speelde Almania thuis tegen Longa (uitslag 1-2) de laatste wedstrijd in de hoofdklasse en sloot hiermee toch een belangrijk hoofdstuk af uit de geschiedenis van de club. De terugkeer in de 1e klasse werd goed opgevangen. Men werd 3e in de eindrangschikking. Tevens haalde men de halve finale van de KNVB-beker district Zuid-2 die tegen Roermond met 1-3 werd verloren. Een grote klap kreeg Almania te verwerken in het seizoen 1981-1982. Voor dat seizoen verlieten 7 spelers van het 1e en 8 spelers van het 2e de club. Zo een leegloop was niet op te vangen en degradatie naar de 2e klasse was een feit. Maar, en de traditie herhaalde zich, Almania kwam deze tegenslag weer binnen een jaar te boven want op het einde van seizoen 1982-1983 had men 6 punten voorsprong op nummer 2 Waubach. Glorieus kampioen en weer 1e klasser. Het seizoen daaropvolgend handhaafde zich het 1e en werd het 2e elftal dat enkele seizoenen daarvoor was gedegradeerd weer kampioen, hetgeen promotie inhield naar de reserve-1e klasse. Een zeer zware klap kreeg de club verwerken in de nacht van 20 november 1983 toen enkele vandalen de kantine in brand staken alsook een groot deel van de aangrenzende gebouwen. Deze slag trof niet alleen het bestuur en leden van Almania maar ook de gehele gemeenschap van Broeksittard. De reacties op deze tegenslag kwamen meteen los, vrijwilligers boden zich spontaan aan, een comitè werd gevormd, een noodkantine werd snel gecharterd en ook met de wederopbouw werd direct begonnen. Uit alle reacties bleek welk een voorname plaats Almania binnen de gemeenschap innam. Enkele maanden na deze tegenslag bestond Almania 65 jaar. Omdat de drumband van fanfare St Caecilia toen het 25-jarig jubileum herdacht, kwamen beide verenigingen overeen om dit feit gezamenlijk onder de naam Alma-Cilia-feesten te vieren. Dit alles vond plaats op 25-26-27 mei 1984. Opnieuw verlieten enkele spelers voor het seizoen 1984-1985 Almania en de jonge spelersgroep die toen overbleef, kon klassebehoud niet bewerkstelligen waarna degradatie een logisch gevolg was. Ook het 2e elftal degradeerde dat seizoen wat alles nog triester maakte. Toch kende men ook nog een hoogtepunt in dat jaar. Op 8 maart 1985 opende de toenmalige Wethouder van Sport dhr Houthakkers de nieuwe kantine van Almania. Door vele vrijwilligers was er hard gewerkt na de brand op 20 november 1983 en een schitterend nieuw gebouw was gerealiseerd tot trots van Almania en Broeksittard. Ook op sportief gebied herstelde Almania zich weer, want op 27 april 1986 won het de uitwedstrijd bij Kolonia met 0-4 en werd opnieuw kampioen en 1e klasser. De vereniging leverde opnieuw de prestatie door binnen een jaar het verloren terrein te heroveren. In dat seizoen werd Almania ook uitgebreid met een damesteam waardoor ook de dames de gelegenheid kregen de Almaniakleuren te verdedigen. Bij die ene primeur zou het in dat seizoen niet blijven, want in november 1985 kreeg Almania onder de naam “de Almaniak” een eigen clubblad dat jarenlang tot een vast begrip uitgroeide.
De komende seizoenen zou Almania met wisselend succes spelen in de 1e klasse. Ook het 2e elftal keerde na een kampioenschap in 1988-1989 weer terug in de reserve-1e klasse. Na afloop van dat seizoen was het weer feest bij Almania. Immers op 19, 20 en 21 mei 1989 werd het 70-jarig bestaansfeest herdacht en tijdens dit feest werd een groot aantal jubilarissen gehuldigd. Feest en verdriet liggen echter dicht bij elkaar, ook in het voetbal en ook bij Almania. In het seizoen 1989-1990 was het weer zover. Almania degradeerde naar de 2e klasse. In 1990-1991 was er wel nog succes voor het 2e elftal. Dit elftal werd kampioen in de reserve- 1e klasse en mocht na lange tijd weer spelen om het landskampioenschap van Nederland voor reserve-teams. Op 26 mei 1991 werden die kampioenschappen in een toernooi afgewerkt in Hoogezand. De tegenstanders waren ADO`20 2, AGOVV 2, Westlandia 2, Hoogezand 2 en PSV 3. Voor de jongens van dit team was het ook dit keer weer een onvergetelijke gebeurtenis. Dit was hen schijnbaar zo goed bevallen dat zij het in 1992-1993 overdeden. Weer werden zij kampioen en deze keer togen zij naar Geesteren waar nu de strijd om het landskampioenschap plaats vond met tegenstanders als Stevo 2, Una 2, FCV 2, ADO`20 2 en Papendrecht 2. Met het spelen van deze wedstrijden droeg ook dit team de naam Almania, zoals zo vaak in het verleden, uit door heel Nederland.
